កុំឲ្យឱកាសកន្លងផុតទៅ
មុនពេលកម្មវិធីថ្វាយបង្គំពាក់កណ្តាលសប្តាហ៍ចាប់ផ្តើម មនុស្សមួយក្រុមបានជជែកគ្នា អំពីដួងច័ន្ទដែលបានរះពេញវង្ស កាលពីយប់មុន។ ដួងច័ន្ទពេញវង្សនោះ ពិតជាស្រស់ស្អាតណាស់ គឺហាក់ដូចជាវាកំពុងតែអង្គុយនៅលើជើងមេឃ។ អ្នកស្រីវែប(Webb) ជាអ្នកចាស់ទុំជាងគេ ក្នុងការសន្ទនានេះ ជាអ្នកដែលមានសក់ស្កូវ ដែលស្រឡាញ់ដួងច័ន្ទ ដែលជាស្នាព្រះហស្តដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះ។ គាត់ដឹងថា នៅពេលនោះ ខ្ញុំនិងភរិយាខ្ញុំមានកូនពីរនាក់ ក្នុងគ្រួសារយើង ហើយគាត់ចង់ជួយខ្ញុំ នៅក្នុងការបង្ហាត់បង្រៀនពួកគេ តាមរបៀបដ៏ត្រឹមត្រូវ។ គាត់ក៏បានប្រាប់ខ្ញុំ កុំឲ្យភ្លេចឆក់ឱកាសនាំកូនៗរបស់ខ្ញុំមើលដួងច័ន្ទ ដ៏ស្រស់ស្អាតនោះ។
អ្នកស្រីវែបសក្តិសមនឹងធ្វើជាអ្នកនិពន្ធបទទំនុកដំកើងដ៏ល្អម្នាក់។ គាត់បានជញ្ជឹងគិតអំពីស្នាព្រះហស្តរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការពិពណ៌នារបស់ស្តេចដាវីឌ អំពីស្នាព្រះហស្តរបស់ព្រះ នៅលើមេឃ ដែល “ពាក្យសំដី ឬភាសា នោះគ្មានឮឡើយ គ្មានអ្នកណាដែលឮសំឡេងនៃរបស់ទាំងនោះទេ ប៉ុន្តែដំណឹងដែលរបស់ទាំងនោះផ្សាយមក ក៏បានចេញទៅគ្រប់លើផែនដី ហើយសេចក្តីនោះបានឮទៅដល់ទីបំផុតលោកីយ៍(ទំនុកដំកើង ១៩:៣-៤)។ ស្តេចដាវីឌ និងអ្នកស្រីវែប មិនចង់ថ្វាយបង្គំដួងច័ន្ទ ឬផ្កាយឡើយ គឺចង់ថ្វាយបង្គំតែព្រះជាម្ចាស់ ដែលបានបង្កើតពួកវាមក ដោយព្រះហស្តដ៏ប៉ិនប្រសប់។ ស្ថានសួគ៌ និងផ្ទៃមេឃបានបើកបង្ហាញសិរីល្អរបស់ព្រះ(ខ.១)។
យើងក៏អាចលើកទឹកចិត្តអ្នកដែលនៅក្បែរយើង ដែលរាប់ចាប់តាំងពីក្មេងតូច ក្មេងជំទង់ រហូតដល់ប្តីប្រពន្ធ និងអ្នកជិតខាង ឲ្យឈប់បង្អង់ ដើម្បីមើល និងស្តាប់ការប្រកាស់ និងបង្ហាញនូវសិរីល្អរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នៅជុំវិញខ្លួនយើង។ ការផ្តោតចិត្តទៅលើស្នាព្រះហស្តដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើត អាចនាំឲ្យយើងមានចិត្តចង់ថ្វាយបង្គំទ្រង់។ ចូរយើងកុំឲ្យឱកាសនេះកន្លងផុតទៅឡើយ។…
សេចក្តីសប្បុរសសម្រាប់អ្នកដែលនៅរស់
ខ្ញុំបានចម្រើនវ័យធំឡើង ក្នុងពួកជំនុំមួយ ដែលមានប្រពៃណីដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ជាច្រើន។ ឧទាហរណ៍ ពេលដែលសមាជិកក្រុមគ្រួសារ ឬមិត្តភក្តិជាទីស្រឡាញ់ណាម្នាក់ស្លាប់ ជាញឹកញាប់ ព្រះវិហាររបស់ខ្ញុំ បានដាក់កៅអីវែង ឬផ្ទាំងគំនូរណាមួយ នៅតាមផ្លូវដើរក្នុងព្រះវិហារ ដោយមានផ្លាកស្ពាន់មួយ ដែលមានសរសេរអក្សរពីលើ ដើម្បីនឹកចាំ អំពីអ្នកដែលបានទទួលមរណៈភាពនោះ។ គេបានសរសេរឈ្មោះគាត់ នៅលើផ្លាកនោះ ដើម្បីរំឭក អំពីជីវិតរបស់គាត់ដែលបានកន្លងផុតទៅហើយ។ ខ្ញុំតែងតែឲ្យតម្លៃ ចំពោះការរំឭកយ៉ាងដូចនេះ។ ហើយខ្ញុំក៏នៅតែឲ្យតម្លៃរហូតដល់ពេលសព្វថ្ងៃ។ ប៉ុន្តែ ទន្ទឹមនឹងនោះ ប្រពៃណីនេះតែងតែបានធ្វើឲ្យខ្ញុំឈប់បង្អង់ ហើយពិចារណា ព្រោះផ្លាកទាំងនោះ គឺជាវត្ថុដែលគ្មានចលនា គ្មានជីវិត។ តើយើងអាចប្រើគ្រឿងរំឭកនេះ ជាប្រយោជន៍ដល់អ្នកដែលនៅរស់ ដោយរបៀបណាខ្លះ?
បន្ទាប់ពីយ៉ូណាថាន ដែលជាមិត្តសំឡាញ់របស់ដាវីឌបានបាត់បង់ជីវិត ដាវីឌចង់នឹកចាំអំពីទ្រង់ ហើយក៏បានរក្សាពាក្យសន្យា ដែលខ្លួនមានចំពោះទ្រង់(១សំាយ៉ូអែល ២០:១២-១៧)។ ប៉ុន្តែ ទ្រង់មិនបានស្វែងរកវត្ថុដែលគ្មានជីវិត ដើម្បីធ្វើការរំឭកដល់យ៉ូណាថានឡើយ។ ទ្រង់រកឃើញមភីបូសែត ដែលជាបុត្រារបស់យ៉ូណាថាន(២សាំយ៉ូអែល ៩:៣)។ ទ្រង់បានបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីសប្បុរស(ខ.១) ដល់មភីបូសែត(ខ.៦-៧) ដោយប្រគល់ដីដល់គាត់(គឺដីដែលជាកម្មសិទ្ធិរបស់ស្តេចសូល ដែលជាឰយុកោ) ហើយក៏បានផ្គត់ផ្គង់អាហារ និងទឹកជាប្រចាំ(គឺបរិភោគនៅតុរបស់ស្តេច)។
ខណៈពេលដែលយើងបន្តនឹកចាំ អំពីអ្នកដែលបានលាចាកលោក ដោយប្រើវត្ថុអ្វីមួយ ជាការរំឭកដល់ពួកគេ ចូរយើងកុំភ្លេចបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីសប្បុរស ដល់អ្នកដែលនៅរស់ តាមគំរូរបស់ស្តេចដាវីឌផងដែរ។—JOHN BLASÉ
ក្តីសង្ឃឹមមានឡើងវិញ
តើថ្ងៃរះនៅទិសខាងកើតឬ? តើផ្ទៃមេឃមានពណ៌ខៀវឬ? តើទឹកសមុទ្រមានរស់ជាតិប្រៃឬ? តើអាតូមរបស់អង្គធាតុកូបាល់ មានទម្ងន់៥៨,៩ឬ? ទោះអ្នកមានជំនាញផ្នែកវិទ្យាសាស្រ្ត ឬគ្រាន់តែចូលចិត្តស្វែងយល់ អំពីវិទ្យាសាស្រ្ត ជាការកម្សាន្តក្តី យើងត្រូវឆ្លើយថា “បាទ ឬចាស” ចំពោះសំណួរទាំងអស់នេះ។ តាមពិត សំណួរដូចនេះ មានបង្កប់ការចម្អក ព្រោះនរណាក៏ដឹងដែរថា ថ្ងៃរះនៅទិសខាងកើត។
បើយើងមិនប្រយ័ត្នទេ ជួនកាល ត្រចៀកដ៏ទាន់សម័យរបស់យើង ប្រហែលជាស្តាប់ឮការចម្អក នៅក្នុងសំណួររបស់ព្រះយេស៊ូវដែលបានសួរបុរសម្នាក់ថា “តើអ្នកចង់បានជាឬទេ?”(យ៉ូហាន ៥:៦)។ ហើយមនុស្សសម័យទំនើប ប្រហែលជាចង់ឆ្លើយថា “តើព្រះអង្គនិយាយលេងឬ? ទូលបង្គំចង់ឲ្យព្រះអង្គជួយ ប្រហែល៣៨ឆ្នាំហើយ!” ប៉ុន្តែ សំណួររបស់ព្រះអង្គគ្មានការចម្អកទេ។ នេះជាការពិតមែន។ ព្រះសូរសៀងរបស់ព្រះយេស៊ូវ តែងតែមានពេញដោយការអាណឹត ហើយសំណួររបស់ទ្រង់ តែងតែបានចោទសួរយើង ដើម្បីប្រយោជន៍យើងទាំងអស់។
ព្រះយេស៊ូវជ្រាបថា បុរសនោះ ពិតជាចង់ជាពីជម្ងឺ។ ទ្រង់ក៏ជ្រាបផងដែរថា គេមិនបានខ្វល់ពីគាត់ តាំងពីយូរមកហើយ។ មុនពេលព្រះយេស៊ូវធ្វើការអស្ចារ្យមួយនេះ បំណងព្រះទ័យរបស់ទ្រង់ គឺដើម្បីប្រទានក្តីសង្ឃឹមដល់គាត់ឡើងវិញ។ ទ្រង់ក៏បានប្រទានក្តីសង្ឃឹម ដោយសួរសំណួរដ៏មានន័យនោះ ហើយបន្ទាប់មក ទ្រង់ក៏បានអនុញ្ញាតឲ្យគាត់ឆ្លើយតប ដោយប្រាប់គាត់ថា “ចូរក្រោកឡើង យកគ្រែអ្នកដើរទៅ”(ខ.៨)។ យើងម្នាក់ៗសុទ្ធតែមានផ្នែកណាមួយនៃជីវិតយើង ដែលក្តីសង្ឃឹមបានក្រៀមស្វិត ដូចបុរសពិការនោះដែរ។ តែទ្រង់បានទតឃើញយើង ហើយបានអញ្ជើញយើង ដោយព្រះទ័យអាណឹត…
ការប្រុងប្រយ័ត្នចំពោះអ្វីៗដែលនៅជុំវិញខ្លួន
មានពេលមួយ ក្រុមគ្រួសារខ្ញុំ ដែលមានគ្នា៥នាក់ បានទៅទីក្រុងរ៉ូម ដើម្បីធ្វើដំណើរកម្សាន្តនៅរដូវបុណ្យណូអែល។ នៅកន្លែងមួយ មានមនុស្សកកកុញយ៉ាងខ្លាំង ដែលខ្ញុំដូចមិនធ្លាប់ឃើញមនុស្សច្រើនយ៉ាងនេះទេ។ យើងបានដើរបត់ចុះឡើងៗ កាត់តាមហ្វូងមនុស្ស ដើម្បីទៅមើលកន្លែងទេសចរណ៍ ដូចជាទីក្រុងវ៉ាទីកង់ និងសំណង់ស្តាតខូលីសៀមជាដើម។ ពេលនោះ ខ្ញុំក៏បាននិយាយបញ្ជាក់ម្តងហើយម្តងទៀត ឲ្យកូនៗរបស់ខ្ញុំ មានការប្រុងប្រយ័ត្ន អំពីទីតាំងដែលពួកគេបានទៅដល់ គឺត្រូវដឹងថា ពួកគេកំពុងនៅទីណា មាននរណាខ្លះនៅក្បែរពួកគេ ហើយមានរឿងអ្វីកំពុងកើតឡើង។ យើងកំពុងរស់នៅសម័យ ដែលពិភពលោកមិនមានសុវត្ថិភាព ទោះនៅក្នុងផ្ទះ ឬនៅក្រៅប្រទេសក្តី។ ហើយដោយសារក្មេងៗ(ក៏ដូចជាមនុស្សធំ)ចូលចិត្តប្រើទូរស័ព្ទចល័ត និងពាក់កាស់នៅត្រចៀក នោះពួកគេមិនតែងតែមានការប្រុងប្រយ័ត្ន ចំពោះអ្វីៗដែលនៅជុំវិញខ្លួនឡើយ។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការដែលសាវ័កប៉ុលបានអធិស្ឋាន ឲ្យគ្រីស្ទបរិស័ទ នៅទីក្រុងភីលីព សូមឲ្យពួកគេមានការប្រុងប្រយ័ត្ន ចំពោះអ្វីៗដែលនៅជុំវិញខ្លួនពួកគេ គឺដូចដែលមានចែងក្នុងបទគម្ពីរ ភីលីព ១:៩-១១។ ត្រង់ចំណុចនេះ គាត់ចង់ឲ្យពួកគេបង្កើនការយល់ដឹងអំពី មនុស្ស និងអ្វីៗដែលនៅជុំវិញខ្លួនពួកគេ ហើយដឹងថា ខ្លួនកំពុងនៅទីណា។ ប៉ុន្តែ សាវ័កប៉ុលមិនគ្រាន់តែបានក្រើនរំឭកពួកគេ ក្នុងគោលដៅ ដើម្បីឲ្យពួកគេមានសុវត្ថិភាពផ្ទាល់ខ្លួនប៉ុណ្ណោះឡើយ។ តាមពិត គាត់ចង់ឲ្យរាស្រ្តដ៏បរិសុទ្ធរបស់ព្រះ បានធ្វើជាអ្នកទទួលសេចក្តីស្រឡាញ់នៃព្រះគ្រីស្ទ ហើយប្រើក្តីស្រឡាញ់នោះឲ្យបានត្រឹមត្រូវ ដោយដឹងថា មានសេចក្តីអ្វីខ្លះដែល “ល្អបំផុត” និងរស់នៅក្នុងសេចក្តី “បរិសុទ្ធ និងឥតមានកន្លែងបន្ទោសបាន” ហើយមានពេញដោយគុណសម្បត្តិដ៏ល្អ…
គង់នៅជាមួយយើង
មានពេលមួយ ពេលខ្ញុំដើរទិញឥវ៉ាន់ ក្នុងហាងទំនិញ ខ្ញុំឃើញស្រ្តីម្នាក់ កំពុងឈរសម្លឹងមើលទៅធ្នើរដាក់ទំនិញ ដែលនៅខ្ពស់ជាងគេ។ នៅលើធ្នើរនោះ ខ្ញុំឃើញមានដបទឹកជ្រលក់ស្ពេកាទី (នំបញ្ចុកអ៊ីតាលី)ជាច្រើនដប។ ខ្ញុំក៏កំពុងតែឈរនៅក្បែរគាត់ អស់ពេលពីរបីនាទី ដោយភ្នែកផ្តោតទៅរកធ្នើឥវ៉ាន់នោះផងដែរ ដោយមិនដឹងថា ត្រូវជ្រើសរើសយកដបមួយណា។ នាងបានមើលទៅធ្នើនោះទាល់តែភ្លឹក មិនដឹងថា ខ្ញុំកំពុងតែឈរនៅក្បែរនោះទេ។ ខ្ញុំមិនមានបញ្ហា នៅក្នុងការឈោងទៅរកធ្នើដែលនៅគេនោះទេ ព្រោះខ្ញុំមានកម្ពស់ខ្ពស់គួរសមដែរ។ តែនាងមានកម្ពស់ទាបពេក មិនអាចឈោងដល់ បានជាខ្ញុំសួរនាំនាងថា តើខ្ញុំអាចជួយនាងបានទេ។ គាត់ក៏ភ្ញាក់ខ្លួនព្រើត ហើយនិយាយប្រាប់ខ្ញុំថា គាត់មិនដឹងសោះថា ខ្ញុំកំពុងឈរក្បែរនេះ។ គាត់ក៏ពឹងឲ្យខ្ញុំជួយយកដបនោះឲ្យគាត់ ។
ពួកសាវ័កក៏ធ្លាប់ជួបរឿងដូចនេះផងដែរ ពេលដែលពួកគេជួបហ្វូងមនុស្សដែលកំពុងឃ្លានអាហារ នៅកន្លែងដាច់ស្រយ៉ាល ហើយម៉ោងក៏ជ្រុលហើយ បានជាពួកគេទូលសូមព្រះយេស៊ូវ ឲ្យប្រាប់ហ្វូងមនុស្ស ឲ្យត្រឡប់ទៅវិញ ដើម្បីឲ្យពួកគេអាចទៅទិញអាហារនៅភូមិជុំវិញ”(ម៉ាថាយ ១៤:១៥)។ ពេលដែលព្រះយេស៊ូវប្រាប់ពួកគេ ឲ្យផ្គត់ផ្គង់ហ្វូងមនុស្សទាំងនោះ ពួកគេក៏បានឆ្លើយតបថា “នៅទីនេះយើងខ្ញុំគ្មានអ្វីទេ មានតែនំបុ័ង៥ដុំ ហើយនិងត្រីពីរប៉ុណ្ណោះ”(ខ.១៧)។ ពេលនោះ ពួកគេហាក់ដូចជាគិតតែអំពីការខ្វះខាតរបស់ខ្លួនប៉ុណ្ណោះ។ តែពួកគេភ្លេចហើយថា ព្រះយេស៊ូវកំពុងតែគង់នៅក្បែរពួកគេ ដោយទ្រង់ធ្វើឲ្យមាននំប៉័ងកើនឡើងជាច្រើនសណ្ឋឹក ហើយទ្រង់ក៏ជានំប៉័ងជីវិតផងដែរ។
ជួនកាល យើងផ្តោតចិត្តទៅលើបញ្ហាប្រឈមខ្លាំងពេក ហើយក៏បានព្យាយាមស្វែងរកដំណោះស្រាយ ដោយប្រើទស្សនៈរបស់យើង ដែលច្រើនតែមានកំរិត បានជាយើងភ្លេចថា ព្រះគ្រីស្ទដែលបានមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ កំពុងតែគង់នៅក្បែរយើងជានិច្ច។ ព្រះអង្គជាអេម៉ាញូអែល…
សំបុត្រលើកទឹកចិត្ត
រូប៊ី(Ruby) ចូលចិត្តរត់ ច្រៀង រាំ និងលេង ដូចក្មេងអាយុ៤ឆ្នាំដទៃទៀតដែរ។ ប៉ុន្តែ នាងក៏បានចាប់ផ្តើមរអ៊ូរទាំអំពីការឈឺចាប់ នៅក្បាលជង្គង់របស់នាង។ ឪពុកម្តាយរបស់រូប៊ីក៏បាននាំនាងទៅជួបពេទ្យ ដើម្បីពិនិត្យមើល។ ពួកគេក៏បានទទួលលទ្ធផលដ៏តក់ស្លត់ ដោយគ្រូពេទ្យបានរកឃើញថា នាងមានជម្ងឺមហារីកជាលីកាប្រសាទ ដំណាក់កាលទី៤។ នេះជារឿងដ៏សោកសៅណាស់។ ឪពុកម្តាយរបស់នាង ក៏បានប្រញាប់នាំនាង ទៅសម្រាកព្យាបាលនៅមន្ទីរពេទ្យ។
ការសម្រាកព្យាបាលរបស់រូប៊ីនៅពេទ្យ ក៏បានអូសបន្លាយពេលដ៏យូរ ដោយឈានចូលទៅដល់រដូវកាលនៃបុណ្យណូអែល ធ្វើឲ្យនាងកាន់តែពិបាកបន្តស្នាក់នៅទៀត។ ក្នុងចំណោមពេទ្យរបស់រូប៊ី មានពេទ្យម្នាក់បានផ្តល់យោបល់ ឲ្យគេដាក់ប្រអប់សំបុត្រនៅក្រៅបន្ទប់នាង ដើម្បីឲ្យក្រុមគ្រួសារ អាចផ្ញើសំបុត្រ ដែលមានពេញទៅដោយការអធិស្ឋាន និងការលើកទឹកចិត្តសម្រាប់នាង។
បន្ទាប់មក ការអំពាវនាវក៏បានកើតមាន ក្នុងហ្វេសប៊ុក ហើយនៅពេលនោះ នាងក៏បានទទួលសំបុត្រជាច្រើន ពីមិត្តភក្តិ និងអ្នកដែលនាងមិនដែលស្គាល់សោះ។ រឿងនេះ បាននាំឲ្យមានការភ្ញាក់ផ្អើល ដល់គេរាល់គ្នា ជាពិសេសគឺរូប៊ី។ ជាសរុបរូប៊ីបានទទួលសំបុត្រជាង១សែនច្បាប់ ធ្វើឲ្យនាងមានការលើកទឹកចិត្តច្រើនជាងមុនបន្តិច ហើយទីបំផុត នាងក៏បានត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ។
សំបុត្រដែលសាវ័កប៉ុលបានផ្ញើទៅពួកជំនុំ នៅក្រុងកូល៉ុស គឺជាប្រភេទសំបុត្រដែលរូប៊ីបានទទួល(កូល៉ុស ១:២)។ ពាក្យដែលគាត់បានសរសេរ នៅលើទំព័រសំបុត្រនោះ បានពាំនំាសេចក្តីសង្ឃឹម ឲ្យពួកគេបន្តបង្កើតផលផ្លែ និងចំណេះដឹង ព្រមទាំងកម្លាំង និងការស៊ូទ្រំា និងអត់ធ្មត់(ខ.១០-១១)។ សូមយើងស្រមៃថា តើពាក្យទាំងនោះបានធ្វើជាថ្នាំពេទ្យដ៏ល្អយ៉ាងណា សម្រាប់ពួកអ្នកស្មោះត្រង់…
ត្រចៀកកើតមក សម្រាប់ស្តាប់
កញ្ញាដាយអ៊ែន គ្រូហ្គ័រ(Diane Kruger) គឺជាតារាភាពយន្ត ដែលគេបានឲ្យដើរតួរ ក្នុងរឿងមួយ ដែលបានធ្វើឲ្យនាងមានភាពល្បីល្បាញ។ ប៉ុន្តែ ក្នុងរឿងនោះ នាងត្រូវដើរតួរជាភរិយា និងម្តាយវ័យក្មេងម្នាក់ ដែលជួបការបាត់បង់ប្តី និងកូន ហើយនាងមិនធ្លាប់ជួបការបាត់បង់ដ៏ធ្ងន់ធ្ងរយ៉ាងនេះ ដោយផ្ទាល់ខ្លួនទេ។ នាងមិនដឹងថា គេអាចជឿលើសមត្ថភាពសម្តែងរបស់នាងឬអត់ទេ។ ប៉ុន្តែ នាងបានទទួលយកការសម្តែងនេះ ហើយដើម្បីត្រៀមខ្លួនដើរតួរ ក្នុងរឿងនេះ នាងក៏បានទៅចូលរួម នៅក្នុងការជួបជុំគ្នា ដែលគេបានរៀបចំ សម្រាប់ជួយអ្នកដែលកំពុងតែឆ្លងកាត់ជ្រលង នៃការទួញសោកដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ។
ពីដំបូង នាងបានផ្តល់ការលើកទឹកចិត្ត និងយោបល់ ពេលដែលអ្នកនៅក្នុងក្រុមនោះ បានចែកចាយអំពីរឿងរបស់ពួកគេ។ នាងចង់ជួយលើកទឹកចិត្តពួកគេ ប៉ុន្តែ យូរៗទៅ នាងក៏បានឈប់និយាយ ហើយគ្រាន់តែស្តាប់គេនិយាយវិញ។ គឺទាល់តែដល់ពេលនោះ ទើបនាងចាប់ផ្តើមយល់ អំពីបទពិសោធន៍ ទុក្ខលំបាក និងជីវិតរបស់ពួកគេ។ ហើយនាងយល់អំពីទុក្ខលំបាករបស់ពួកគេ ដោយសារនាងប្រើត្រចៀកស្តាប់ពួកគេនិយាយ ។
មានពេលមួយ ហោរាយេរេមាបានចោទប្រកាន់ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលថា បានបដិសេធមិនព្រមប្រើ “ត្រចៀក” ស្តាប់ព្រះសូរសៀងព្រះអម្ចាស់។ ហោរារូបនេះមិនបានសំចៃពាក្យសម្តីឡើយ។ គាត់បានហៅពួកគេថា “ជនជាតិល្ងីល្ងើ ហើយឥតយោបល់”(យេរេមា ៥:២១)។ ព្រះជាម្ចាស់ធ្វើការក្នុងជីវិតយើងជានិច្ច ដោយមានបន្ទូលជាពាក្យនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ ការបង្រៀន ការលើកទឹកចិត្ត និងការដាស់តឿន។ ព្រះវរបិតាសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងរៀន…
ការបម្រើអ្នកដ៏តូចបំផុត
មានពេលមួយ កូនស្រីរបស់ខ្ញុំបានរៀបចំខ្លួនទៅរៀន លឿនជាងពេលរាល់ដង ដូចនេះ គាត់ក៏បានសុំឲ្យខ្ញុំឈាងចូលហាងកាហ្វេ នៅតាមផ្លូវទៅសាលារបស់នាង។ ខ្ញុំក៏បានយល់ព្រម។ ខណៈពេលដែលខ្ញុំបើកឡានជិតដល់ផ្លូវបត់ចូលហាងកាហ្វេ ខ្ញុំក៏បានសួរនាងថា “តើកូនចង់ចែករំលែកក្តីអំណររបស់កូន នៅពេលព្រឹកនេះទេ?” នាងក៏បានឆ្លើយថា នាងចង់ចែករំលែក។
យើងក៏បានកម្មង់ទិញអាហាររបស់យើង ហើយទៅបង់លុយ នៅក្បែរបង្អួចហាង។ ខ្ញុំក៏បានប្រាប់អ្នករត់តុថា យើងចង់បង់លុយឲ្យស្រ្តីវ័យក្មេងម្នាក់ ដែលនៅក្រោយយើងផងដែរ។ កូនស្រីខ្ញុំក៏បានបញ្ចេញទឹកមុខញញឹមស្រស់។
បើប្រៀបធៀបរឿងនេះ នឹងរឿងធំៗជាច្រើន ការទិញកាហ្វេមួយពែង ឲ្យនរណាម្នាក់ ហាក់ដូចជាគ្មានអ្វីធំដុំទេ។ តើពិតមែនទេ? ខ្ញុំឆ្ងល់ថា តើការទិញកាហ្វេមួយពែង ឲ្យនរណាម្នាក់ ស្ថិតនៅក្នុងចំណោមអំពើល្អ ដែលព្រះយេស៊ូវសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងធ្វើសម្រាប់អ្នកតូចបំផុត ក្នុងចំណោមយើងឬទេ?(ម៉ាថាយ ២៥:៤០)។ សូមយើងគិត អំពីអ្នក ដែលនៅក្រោយយើង ឬនៅបន្ទាប់យើង។ ហើយបន្ទាប់មក សូមយើងធ្វើ “អំពើល្អមួយ” ដែលប្រហែលជាការទិញកាហ្វេ ឬប្រហែលជាការធ្វើអ្វីដែលលើសនេះ ឬតូចជាងនេះ សម្រាប់គាត់។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលថា កាលណាយើង “ធ្វើការទាំងនោះ”(ខ.៤០) ដល់អ្នកតូចបំផុតក្នុងពួកបងប្អូនយើងនេះ នោះឈ្មោះថា បានធ្វើដល់ទ្រង់ដែរ។
នៅពេលព្រឹកនោះ ខណៈពេលដែលយើងបើកឡានចេញពីហាងកាហ្វេនោះទៅ យើងក៏បានឃើញស្រ្តីម្នាក់នោះកំពុងទទួលកាហ្វេពីអ្នករត់តុក្នុងហាងកាហ្វេនោះ។ ស្នាមញញឹមស្រស់ បានលេចឡើង នៅលើផ្ទៃមុខរបស់អ្នកទាំងពីរ។—JOHN BLASÉ
ការសួររកទិសដៅ
ប៉ារបស់ខ្ញុំមានអំណោយទានមួយ គឺគាត់តែងតែស្គាល់ទិស ។ បើសិនជាខ្ញុំមានសមត្ថភាពដូចនេះដែរ នោះមិនដឹងជាល្អយ៉ាងណាទេ។ សុភាវគតិរបស់គាត់ បានឲ្យគាត់ដឹងថា ទិសខាងជើង ត្បូង លិច និងកើតនៅខាងណា។ គាត់ហាក់ដូចជាមានសមត្ថភាពនេះពីកំណើត។ ហើយគាត់តែងតែប្រាប់ទិស មិនដែលខុសឡើយ គឺលើកលែងតែនៅពេលយប់មួយ។
នៅពេលយប់នោះ ប៉ាខ្ញុំបានវង្វេងផ្លូវ។ គាត់និងម្តាយខ្ញុំ បានទៅចូលរួមកម្មវិធីមួយ ក្នុងក្រុងដែលគាត់មិនដែលធ្លាប់ទៅពីមុនមក ហើយក៏បានចាកចេញមកផ្ទះវិញ នៅពេលយប់ងងឹត។ គាត់ជឿជាក់ថា គាត់ស្គាល់ផ្លូវត្រឡប់មកផ្លូវធំវិញ ប៉ុន្តែ គាត់បានវង្វេងផ្លូវហើយ។ គាត់បានបើកឡានត្រឡប់ថយក្រោយវិញ។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានច្រឡំផ្លូវ ហើយក៏មានអារម្មណ៍តប់ប្រមល់។ ម្តាយខ្ញុំក៏បានលើកទឹកចិត្តគាត់ថា ការស្វែងរកផ្លូវ គឺជាការពិបាក ប៉ុន្តែ គាត់គួរតែប្រើទូរស័ព្ទរបស់គាត់ ដើម្បីរកមើលទិស ដែលត្រូវធ្វើដំណើរ។
ក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានដឹងថា លោកឪពុករបស់ខ្ញុំដែលមានអាយុ៧៦ឆ្នាំ បានសុំឲ្យគេជួយប្រាប់ទិស សម្រាប់ការធ្វើដំណើរជាលើកទីមួយ ក្នុងជីវិតគាត់ គឺគាត់បានសុំឲ្យទូរស័ព្ទរបស់គាត់ជួយប្រាប់ទិសធ្វើដំណើរ។
ស្តេចដាវីឌ គឺជាអ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើង ដែលមានបទពិសោធន៍ដ៏ច្រើនសម្បូរបែប ក្នុងជីវិត។ ប៉ុន្តែ បទទំនុកដំកើងរបស់គាត់បានបង្ហាញឲ្យយើងដឹងថា នៅពេលខ្លះ ស្តេចដាវីឌបានមានអារម្មណ៍ថា វង្វេង ទាំងខាងវិញ្ញាណ និងផ្លូវអារម្មណ៍។ បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក ១៤៣ ក៏បាននិយាយអំពីពេលនោះផងដែរ។ កាលនោះ…